- normalny | kontrastowy
- -A A A+
Kinezyterapia oznacza leczenie ruchem (inaczej: gimnastyka lecznicza, leczenie usprawniające). Ruch wywiera wpływ zarówno na ćwiczoną część ciała, jak i na cały organizm ludzki, a zwłaszcza na organizm w okresie rozwoju. Głównie dzięki zdobywaniu coraz to nowych doświadczeń i bardziej złożonych umiejętności ruchowych możliwy jest rozwój psychiczny dziecka. Wzajemny wpływ tych dwóch elementów na siebie jest tak duży, że w najwcześniejszym okresie życia trudno je rozpatrywać oddzielnie i zawsze ocenia się je łącznie, jako psychoruchowy rozwój dziecka.
Odpowiednio dobrany zestaw ćwiczeń zwiększa nie tylko zakres ruchów w stawach, wzmacnia siłę mięśni i podnosi sprawność ogólną, ale może również przyczynić się do rozwoju umysłowego, zwiększenia samodzielności i umiejętności niezbędnych w życiu.
Ćwiczenia ruchowe dzieli się, w zależności od wpływu, jaki wywołują na organizm, na:
Szczególną rolę w procesie rehabilitacji dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi odgrywają metody specjalne: metoda NDT-Bobath, metoda Vojty, metoda integracji sensorycznej Jean Ayres, metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne.
Usprawnianie według Metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).
Karel i Berta Bobath, twórcy metody Bobath, Czesi zamieszkujący w Londynie, w latach czterdziestych przyczynili się do powstania metody o charakterze neurororozwojowym. Pierwotna koncepcja Bobathów pod koniec lat 50-tych została zmodyfikowana przez E.Kong i współpracująca z nią M. Quinton – to właśnie dzięki nim metoda coraz częściej określana jest mianem NDT – Bobath, od określenia: NeuroDevelopmental Treatment.
Wyznacznikiem jest tutaj cel, jaki ma być osiągnięty poprzez terapię, a podstawę do jego określenia i doboru ćwiczeń stanowi wynik aktualnego, szczegółowo wykonanego badania neurorozwojowego dziecka. Całość postępowania terapeutycznego zmierza do jak największej poprawy samodzielności dziecka z niepełnosprawnością motoryczną. Istotą leczenia dzieci z porażeniem mózgowym nie mogą być zatem ciągle jeszcze często stosowane ćwiczenia osłabionych mięśni, czy zwiększanie zakresu ruchu poprzez rozluźnianie albo redresowanie spastycznych lub sztywnych mięśni. Tylko wzorce ruchowe o walorach praktycznych mogą znaleźć zastosowanie w normalnych czynnościach życia codziennego, a więc przekształcić się we wzorce funkcjonalne. Motto metody brzmi: „Jakość zawsze ważna, ale nie ponad funkcję”.
Zasadniczym narzędziem służącym do szczegółowego planowania i programowania usprawniania w metodzie NDT jest obserwacja i wnikliwa analiza mechanizmu antygrawitacyjnego.
Duże znaczenie ma obserwacja rozwoju motorycznego pod kątem:
Wykorzystywane w terapii wzorce ruchowe powinny być dla dziecka atrakcyjne. Nie mogą być bezużyteczne, nieprzydatne poza usprawnianiem formy ruchu.
Współcześnie NDT-Bobath nazywana jest koncepcją dynamiczną i polega na:
ICF – zawiera definicję zdrowia i dziedzin pokrewnych, funkcji, struktury, umiejętności, uczestnictwa. Stanowi międzynarodowy język, określa cele i rodzaj terapii, ocenia postępy terapii, określa środowisko, czynniki zewnętrzne i wewnętrzne. Stworzona dla szpitali, centrów rehabilitacyjnych, domów pomocy społecznej, kładzie nacisk na funkcje (WHO 2001; Maryland USA)
Zgodnie ze współczesną wiedzą, dziecko i jego rodzina powinny znaleźć się w centrum zainteresowania zespołu terapeutycznego, który identyfikuje nie tylko zaburzenia w zakresie struktury i funkcji organizmu, ale też planuje rehabilitację w oparciu o analizę zaburzeń aktywności w życiu codziennym oraz uczestniczenia w życiu społecznym.
Nie należy zapominać, iż metoda NDT dotyczy nie tylko samych ćwiczeń terapeutycznych, ale obejmuje również odpowiednią pielęgnację – rozumianą jako specyficzną pomoc dziecku z problemami (handling). Zabiegi te wykonywane są podczas instruktażu oraz w warunkach domowych przez poinstruowanych rodziców lub opiekunów dziecka. Zasadniczo mają one charakter postępowania profilaktycznego lub przygotowawczego. Instruktaż pielęgnacji małego dziecka dotyczący prawidłowego podnoszenia, noszenia oraz układania noworodka wpływa na harmonijny rozwój. Zapobiega lub ogranicza pojawienie się ewentualnych nieprawidłowości rozwojowych oraz stwarza optymalne warunki dla prawidłowego rozwoju psychoruchowego dzieci.
Metoda odruchowej lokomocji, popularnie nazywana metodą Vojty została opracowana przez czeskiego neurologa prof. Vaclava Vojtę w latach 1950 – 1970.
Odkrył on, że istnieją określone miejsca na ciele człowieka (tzw. strefy stymulacji), za pomocą których w ściśle określonych pozycjach (tzw. pozycje wyjściowe) można wywołać określone i powtarzalne odruchowe reakcje całego ciała posiadające właściwości lokomocji (tzw. odruchowa lokomocja). Wzorce, które zostały w ten sposób wywołane, nazwano odruchowym pełzaniem oraz odruchowym obrotem. Odruchowe pełzanie wywołujemy w pozycji na brzuchu, a odruchowy obrót w pozycji na plecach oraz na boku. Podczas przebiegu odruchowej lokomocji dochodzi do skoordynowanej odpowiedzi mięśniowej całego ciała, sterowanej z różnych poziomów Ośrodkowego Układu Nerwowego. Reakcje ruchowe, jakie zachodzą podczas stymulacji tych wzorców zawierają w poszczególnych częściach ciała (głowa, kręgosłup, obręcz barkowa, obręcz biodrowa oraz kończyny) takie same elementy ruchowe jakie występują w prawidłowym rozwoju motorycznym człowieka od urodzenia aż po uzyskanie samodzielnej dwunożnej lokomocji w pozycji pionowej. W trakcie wyzwalania odruchowej lokomocji, realizują się więc między innymi takie funkcje, jak: kontrola głowy, ruchy żucia, wyprost i pionizacja kręgosłupa, funkcje chwytne ręki, czy podpór na kończynie dolnej, tak jak podczas chodzenia. Fakt ten powoduje, że metoda Volty posiada ogromne wartości terapeutyczne.
Stosowana jest zarówno u niemowląt, dzieci, jak i u dorosłych, głównie w takich schorzeniach jak:
Integracja sensoryczna jest procesem przetwarzania w mózgu informacji odbieranych przez zmysły z naszego ciała (zmysł równowagi, czucia ułożenia i ruchów ciała) oraz otoczenia (dotyk, słuch, smak, powonienie) w celu wykorzystania ich w codziennym życiu. Sprawne działanie wszystkich systemów sensorycznych i procesów integracji warunkuje prawidłowy rozwój ruchowy, emocjonalny i poznawczy dziecka. Nieprawidłowości w odbiorze i przetwarzaniu bodźców doprowadzają do powstania zaburzeń.
Objawami zaburzeń integracji sensorycznej mogą być:
Występowanie wyżej wymienionych objawów wymaga przeprowadzenia ukierunkowanego badania specjalistycznego. W zależności od stwierdzonych nieprawidłowości ustala się program leczenia usprawniającego. Terapia polega na dostarczaniu kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych (przedsionkowych, proprioceptywnych i dotykowych), powiązanych z różnorodnymi sytuacjami ruchowymi, w celu lepszego przetwarzania odbieranych bodźców i właściwej do nich adaptacji.
Terapię SI stosuje się w procesie usprawniania osób ze spektrum autyzmu, zespołem FAS, niepełnosprawnością intelektualną, chorobami genetycznymi, chorobami neurologicznymi i ADHD.
Zajęcia odbywają się w sali wyposażonej w profesjonalny sprzęt do prowadzenia terapii, między innymi: platformę ruchomą, hamak, drabinki, trampolinę, piłki, wałki, tzw. suchy basen i deski równoważne.
Weronika Sherborne, nauczycielka wychowania fizycznego i fizjoterapeutka opracowała dla rodziców i terapeutów program aktywności ruchowej, umożliwiający wspieranie rozwoju dziecka przy zapewnieniu mu bliskości emocjonalnej dorosłego oraz przeżywanie radości ze wspólnych działań. Obecnie metoda ta jest jedną z powszechniej stosowanych w placówkach opieki nad dzieckiem (np. w przedszkolach i szkołach integracyjnych oraz specjalnych, świetlicach terapeutycznych, ośrodkach wczesnej interwencji itp.)
Nazwa Ruch Rozwijający (developmental movement) wyraża główną ideę metody, a mianowicie posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka lub terapii zaburzeń tego rozwoju. W metodzie ruchu rozwijającego ważnymi elementami są zarówno sam ruch, będący źródłem doznań ruchowych, jak i kontakt fizyczny, dostarczający doznań dotykowych.
Metodę W. Sherborne można stosować w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, a zwłaszcza z niepełnosprawnością intelektualną, z zaburzeniami emocjonalnymi, nadpobudliwymi psychoruchowo, jąkającymi się. Sprawdza się ona również jako zajęcia integrujące grupę rówieśniczą.
Wykorzystanie w metodzie doznań dotykowych i ruchowych znanych dziecku „od zawsze”, tj. doświadczanych już w okresie życia płodowego, pozwala na zaspokojenie podstawowych potrzeb psychicznych: bezpieczeństwa, miłości i poczucia więzi społecznej z drugim człowiekiem. Stosowanie metody może przyczynić się do rozwoju dzieci przede wszystkim w dwóch ważnych dziedzinach, jakimi są obraz samego siebie i nawiązywanie kontaktów społecznych.
W metodzie wyróżnia się kilka kategorii ruchu:
Ruch „z” jest aktywnością ruchową, w której jeden z partnerów jest bierny, drugi zaś aktywny i opiekuńczy wobec niego. Wymaga to ze strony aktywnego partnera zrozumienia potrzeb i możliwości drugiej osoby, a ze strony partnera biernego – całkowitego zaufania do osoby aktywnej.
Ruch „przeciwko” to aktywność ruchowa, której celem jest uświadomienie uczestnikom ich własnej siły przy współdziałaniu z partnerem. Ze względu na to, że aktywności tego rodzaju powinny być całkowicie pozbawione agresji, zaleca się, aby osoby pracujące w parach na zmianę przyjmowały rolę aktywną („atakującego”) i bierną („broniącego się”). Aktywności te przypominają tradycyjne zabawy w mocowanie, siłowanie się.
Ruch „razem” wymaga jednakowego zaangażowania partnerów i prowadzi do wytworzenia harmonii i równowagi.
Metoda Sherborne oddziałuje pozytywnie na rozwój ruchowy: motorykę dużą i małą, koordynację ruchową, celowość i kontrolę ruchów. Pozwala też rozwijać niektóre zaburzone funkcje poznawcze związane z koncentracją uwagi oraz ukierunkowaniem działania na określony cel. Trudności w zapamiętywaniu mogą być eliminowane przez wielokrotne powtarzanie ćwiczeń. Także pozytywne przeżycia emocjonalne ułatwiają zapamiętywanie czynności zakończonych sukcesem. Prowadzenie zajęć w grupie, dzięki obserwacji zabawy i aktywności innych dzieci, ułatwia zaspokajanie potrzeb społecznych i rozwija naśladownictwo.
Ruch rozwijający poprawia komunikację dziecka z otoczeniem przez „język ciała i ruchu”, co przy słabszym na ogół rozwoju mowy u dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi umożliwia im lepsze zrozumienie ich przez otoczenie.
Fizykoterapia jest działem rehabilitacji odgrywającym rolę pomocniczą i uzupełniającą leczenie ruchem. Zabiegi fizykoterapeutyczne w zależności od rodzaju mogą być stosowane przed, w czasie lub po ćwiczeniach ruchowych i zawsze są zalecane przez lekarza specjalistę.
W naszej placówce wykonywane są następujące zabiegi fizykoterapeutyczne:
Wodolecznictwo
Wodolecznictwo, zwane również hydroterapią, jest działem lecznictwa fizykalnego, w którym wykorzystuje się oddziaływanie wody na ustrój. Może być ona stosowana we wszystkich trzech jej stanach skupienia, tj. w postaci cieczy, lodu oraz pary wodnej. Zabiegi hydroterapeutyczne wykorzystywane są w terapii chorób układu krążenia, układu oddechowego, układu mięśniowo-szkieletowego a także przemiany materii.
W naszej placówce wykonywane są kąpiele wirowe i kąpiele perełkowe.
Kąpiel wirowa nazywa się również masażem wirowym. W tym zabiegu wykorzystuje się w celach leczniczych wpływ cieplny wody oraz jej oddziaływanie mechaniczne, związane z ruchem wirowym. Zabiegi wykonuje się w specjalnych zbiornikach, przystosowanych do zabiegów na kończynach górnych i dolnych. Kąpiel wirowa stanowi formę łagodnego masażu skojarzonego z wpływem ciepła. Powoduje ona rozluźnienie tkanek, zmniejszenie napięcia mięśniowego, poprawę ukrwienia oraz złagodzenie bólu.
Kąpiel perełkowa polega na zanurzeniu ciała w wannie wypełnionej wodą z ogromną ilością pęcherzyków powietrza wytwarzanych przez pompę sprężarki. Pęcherzyki masują skórę i działają uspokajająco i odprężająco. Zabieg trwa 10-20minut.
Ten rodzaj zabiegów sprawia dużą przyjemność i jest dobrze tolerowany przez naszych podopiecznych.
Terapia światłem
Lampa Bioptron wywołuje efekt biostymulacyjny i pozwala światłu stymulować różne biologiczne procesy w organizmie w naturalny sposób. Światło Bioptron nie powoduje efektów ubocznych – jest nieszkodliwe i całkowicie bezpieczne. Terapia światłem Bioptron znacznie przyspiesza gojenie się odleżyn, poparzeń, zgorzeli cukrzycowej. Dzięki światłu Bioptronu stany zapalne ustępują, bóle – nawet tak uciążliwe jak migrena – zostają uśmierzone lub poważnie złagodzone, nasila się przepływ krwi w komórkach, a układ immunologiczny organizmu poważnie się wzmacnia. Terapia światłem Bioptron daje dobre wyniki w leczeniu zachorowań narządów ruchu, jak reumatyzm i kontuzje sportowe.
Lampa Solux służy do naświetlań promieniami podczerwonymi oraz widzialnymi. Promieniowanie to penetruje do 3 cm w głąb tkanek, powodując ich rozszerzanie, zwiększenie rozciągliwości tkanek, rozszerzanie naczyń krwionośnych i co za tym idzie wzmożenie ukrwienia i przemiany materii oraz zmniejszenie napięcia mięśni i bólu.
Ultradźwięki
Zjawiska występujące w tkankach ludzkich poddanych działaniu ultradźwięków są bardzo różne w zależności od miejsca ich stosowania. Dużą „dźwiękochłonność” wykazuje tkanka nerwowa, mniejszą mięśniowa, a najmniejszą z racji swojej zwartej struktury tkanka tłuszczowa. Podstawowym efektem stosowania ultradźwięków na tkanki jest działanie mechaniczne zwane „mikromasażem”, a spowodowane jest wahaniem ciśnień w przebiegu fali dźwiękowej. Również bardzo ważną składową ich efektywności jest wpływ na biochemię tkanek, prowadzący do ich lepszego utleniania. Stosuje się je w celu zmniejszenia napięcia mięśniowego, hamująco na procesy zapalne. Stosowanie ultradźwięków powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych co sprzyja wchłanianiu wysięków. Pełnią bardzo ważną rolę w leczeniu bólu oraz działają hamująco i likwidująco na ostrogi piętowe oraz halluxy.
Terapia polem magnetycznym
Magnetoterapia to metoda leczenia, polegająca na poddaniu danej okolicy ciała wpływowi pulsującego pola magnetycznego o niskiej częstotliwości. Leczenie takie powoduje przemieszczanie się jonów, czego skutkiem jest hiperpolaryzacja błony komórkowej. Zwiększa to wykorzystanie tlenu przez komórkę i tym samym wzmaga procesy naprawcze i przemianę materii. Dużą zaletą pola magnetycznego jest możliwość wykonywania zabiegów na zagipsowane okolice ciała oraz te, w których znajdują się elementy metalowe. Pole magnetyczne działa przekrwiennie, przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo, stosowane jest w celu przyspieszenia zrostu złamanych kości oraz wspomaga terapię przeciwbólową.
Elektroterapia
Elektroterapia to dziedzina fizykoterapii, wykorzystująca przepływ prądu jako bodziec leczniczy. Celem elektroterapii jest poprawa ukrwienia, zmniejszenie napięcia mięśni, przyspieszenie wchłaniania obrzęków i wysięków śródstawowych, złagodzenie bólu i poprawienie ukrwienia stymulowanej tkanki. W leczeniu objawów schorzeń, m.in. układu ruchu i neurologicznych, wykorzystuje się prąd stały, modulowane prądy średniej częstotliwości oraz prądy impulsowe małej i średniej częstotliwości.
Nebulizacje
Polegają na podawaniu pacjentowi płynnych leków w postaci rozpylonej mgiełki (aerozolu) metodą inhalacji poprzez usta bezpośrednio do układu oddechowego. Służy do tego inhalator do nebulizacji. Zaletą stosowania tej metody jest przyspieszenie działania leku oraz zmniejszenie wielkości dawki podawanego leku, co pozwala ograniczać możliwe niekorzystne efekty uboczne terapii. Sprawdza się zarówno przy podawaniu leków (np. w astmie, przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, mukowiscydozie), jak i w profilaktyce przeziębień – inhalacje z soli fizjologicznej.
Masaż
Masaż to zespół różnego rodzaju chwytów i technik, których celem jest nie tylko leczenie, lecz także zapobieganie wielu chorobom, normalizacja napięcia mięśniowego oraz łagodzenie dolegliwości bólowych. Stosowane techniki oddziaływają bezpośrednio na skórę, tkankę podskórną, mięśnie, więzadła, torebki stawowe, a także na układ krwionośny, limfatyczny i nerwowy oraz pośrednio na narządy wewnętrzne.
Masaż pobudza krążenie i czynność wydalniczą gruczołów skóry, co przyczynia się do jej lepszego odżywienia i zdrowego wyglądu. Usuwa martwe komórki naskórka i likwiduje lub zmniejsza zrosty i zgrubienia. Ponadto powoduje rozbicie tkanki tłuszczowej, co wspomaga proces odchudzania. Masaż przeciwdziała wielu chorobom i uszkodzeniom skóry, zapobiega powstawaniu odleżyn.
Dzięki pobudzeniu krwioobiegu, masaż powoduje szybsze dostarczanie substancji odżywczych i tlenu do mięśni, a co za tym idzie – ich szybszy rozwój. Wywoływane przez masaż napięcie w mięśniach przeciwdziała ich zanikowi, zwiększa elastyczność i przyspiesza regenerację. Zabieg ten także znacząco zwiększa zdolność mięśni do wysiłku, a po wysiłku odpręża i daje ulgę.
Masaż stymuluje układ krwionośny do wzmożonej pracy, co powoduje lepszy przepływ krwi i limfy, a co za tym idzie szybszy transport substancji odżywczych i odprowadzanie szkodliwych produktów przemiany materii, co działa niezwykle dobroczynnie na cały organizm, odżywiając i oczyszczając tkanki. Pobudzając naczynia włosowate, masaż również działa przeciwzakrzepowo.
Masaż może zwiększyć ruchomość stawów i przyspieszyć ich regenerację po wysiłku. Wzmacnia stawy i więzadła, przeciwdziałając kontuzjom. Jest również wspaniałym sposobem na lepsze odżywienie i dotlenienie układu kostnego.
Masaż poprawia czucie powierzchniowe i głębokie oraz ułatwia przewodzenie bodźców nerwowych. Jest dobrym sposobem na nerwice i stresy. Pomaga przy zmęczeniu oraz huśtawce emocjonalnej, wycisza i ułatwia skupienie.
Dodatkowe zajęcia ruchowe
Aerobik to zbiorowe ćwiczenia przy muzyce, pod okiem rehabilitanta. Zajęcia odbywają się w kilkuosobowych grupach. Muzyka do aerobiku jest rytmiczna i skoczna, tak żeby pobudzała do ruchu. Prowadząca, stojąc na przedzie całej grupy, pokazuje w rytm muzyki kroki, a osoby ćwiczące naśladują ją. Ćwiczenia są łatwe do wykonania, zawierają proste układy choreograficzne, podstawowe kroki nietrudne do zapamiętania i przyjemną muzykę. Taka forma ćwiczeń poprawia kondycję, zwiększa wytrzymałość i pozwala na spalenie tkanki tłuszczowej, wzmacniając dolne i górne partie ciała, a przede wszystkim wpływa na poprawę nastroju. Zajęcia odbywają się w każdy czwartek, dając uczestnikom dużo uśmiechu i satysfakcji.
Jazda na rowerze to równy, jednostajny wysiłek, sprawiający że zwiększa się pojemność płuc, krew jest dotleniona, lepiej pracuje serce. Dzięki temu poprawia się ogólna wydolność organizmu. Wzrasta wytrzymałość i siła mięśni – rozwija się szczególnie mięsień trójgłowy łydki i czworogłowy uda. Podczas jazdy na świeżym powietrzu podnosi się poziom endorfin (hormonów szczęścia). W Centrum dysponujemy rowerami stacjonarnymi i spacerowymi, przystosowanymi dla osób niepełnosprawnych. Treningi odbywają się pod opieką fizjoterapeuty, który ustala czas, tempo i obciążenie kół na rowerze stacjonarnym, a także teren i nawierzchnie przejazdu rowerem dynamicznym.
Sensor Kinect dla Xbox to rozwiązanie pozwalające połączyć zdrową aktywność fizyczną z porywającą rozrywką. Dzięki czujnikowi Kinect, system skanuje ciało gracza i przenosi wszystkie jego ruchy w wirtualny świat gier wideo. W ten sposób, widząc na ekranie piłkę, można ją kopnąć, rzucić lub złapać za pomocą naturalnych ruchów. Żadnych pilotów, żadnych przycisków, żadnych barier – gramy, wyłącznie poruszając własnym ciałem.
To świetna zabawa, a przy tym nauka bo nawet najprostsza gra zręcznościowa angażuje różne ośrodki naszego mózgu, poprawia koordynację czy też spostrzegawczość. Łączymy w ten sposób przyjemne z pożytecznym. Monotonne ćwiczenia z zakresu koordynacji ruchowej, koncentracji uwagi, planowania motorycznego poprzez zabawę stały się atrakcyjniejsze. Kinect zapisuje wykonywane ruchy, przez co istnieje możliwość zobaczenia i poprawienia swoich braków. W niektórych grach dochodzi czynnik rywalizacji bądź współpracy. Te umiejętności można wykorzystać w życiu codziennym.
Metoda Vojty
Metoda odruchowej lokomocji, popularnie nazywana metodą Vojty została opracowana przez czeskiego neurologa prof. Vaclava Vojtę w latach 1950 – 1970.
Odkrył on, że istnieją określone miejsca na ciele człowieka (tzw. strefy stymulacji), za pomocą których w ściśle określonych pozycjach (tzw. pozycje wyjściowe) można wywołać określone i powtarzalne odruchowe reakcje całego ciała posiadające właściwości lokomocji (tzw. odruchowa lokomocja). Wzorce, które zostały w ten sposób wywołane, nazwano odruchowym pełzaniem oraz odruchowym obrotem. Odruchowe pełzanie wywołujemy w pozycji na brzuchu, a odruchowy obrót w pozycji na plecach oraz na boku. Podczas przebiegu odruchowej lokomocji dochodzi do skoordynowanej odpowiedzi mięśniowej całego ciała, sterowanej z różnych poziomów Ośrodkowego Układu Nerwowego. Reakcje ruchowe, jakie zachodzą podczas stymulacji tych wzorców zawierają w poszczególnych częściach ciała (głowa, kręgosłup, obręcz barkowa, obręcz biodrowa oraz kończyny) takie same elementy ruchowe jakie występują w prawidłowym rozwoju motorycznym człowieka od urodzenia aż po uzyskanie samodzielnej dwunożnej lokomocji w pozycji pionowej. W trakcie wyzwalania odruchowej lokomocji, realizują się więc między innymi takie funkcje, jak: kontrola głowy, ruchy żucia, wyprost i pionizacja kręgosłupa, funkcje chwytne ręki, czy podpór na kończynie dolnej, tak jak podczas chodzenia. Fakt ten powoduje, że metoda Volty posiada ogromne wartości terapeutyczne.
Stosowana jest zarówno u niemowląt, dzieci, jak i u dorosłych, głównie w takich schorzeniach jak:
Kinesio Taping to metoda terapeutyczna polegająca na wspomaganiu procesów samoleczenia organizmu za pomocą specjalnie przystosowanych do tego plastrów. Rozciągliwość plastrów jest podobna do rozciągliwości skóry, są odporne na działanie wody, a ich struktura po przyklejeniu na ciało pozwala na swobodny przepływ powietrza.
Dzięki tym wszystkim właściwościom, plastry można nosić przez kilka dni, co sprawia, że uzyskany efekt terapeutyczny utrzymuje się do czasu zdjęcia aplikacji. Plastry same w sobie nie mają właściwości leczniczych, a dopiero odpowiednio dobrana aplikacja, przez przeszkolonego terapeutę tej metody, pozwala na uzyskanie poprawy stanu pacjenta. Metoda znalazła zastosowanie w niemal każdej dziedzinie medycyny, można ją stosować u dzieci, sportowców oraz osób starszych. Plastry można stosować w terapii bólu, korekcyjnie, w celu zwiększenia stabilizacji stawów, poprawy krążenia, leczeniu obrzęków oraz w wielu innych schorzeniach.
W terapii dzieci często konieczne jest zastosowanie dodatkowych pomocy, które ułatwią osiągnięcie postępu w ich rozwoju psychoruchowym. W czasie ćwiczeń korzysta się z dostosowanych do wielkości pacjenta wałków, piłek, klinów i ławeczek. Dzięki nim dziecko szybciej akceptuje pozycję leżącą na brzuchu, uczy się podporu na rękach, wzmacnia mięśnie grzbietu i brzucha, mięśnie obręczy barkowej i biodrowej, rozwija reakcje równoważne, uczy się obrotów i siadów.
W zapobieganiu przykurczom i deformacjom porażonych kończyn okresowo stosuje się pomoce ortopedyczne, takie jak: łuski z mas termoplastycznych czy aparaty szynowo-opaskowe. W korekcji ustawienia stóp i chodu oraz w celu zapewnienia właściwego obciążenia stóp pomagają buty ortopedyczne wykonywane według indywidualnych zaleceń.
W przebiegu usprawniania ważne jest zapewnienie prawidłowej pozycji siedzącej, którą zabezpiecza fotelik, właściwie wykonane krzesło lub wózek i inwalidzki. Stopy muszą być oparte na podłożu lub podnóżku. Krzesło lub wózek powinno być wyposażone w pulpit na zabawki i książki oraz możliwość regulacji kąta pochylenia, zarówno siedziska, jak i oparcia.
Do pionizacji stosowane są łuski z tworzywa lub pionizatory, umożliwiające utrzymanie dziecka w prawidłowej pozycji stojącej, co jest niezbędne dla lepszego funkcjonowania układu krążenia, oddechowego, kostno-stawowego, moczowego oraz wpływa na normalizację napięcia posturalnego.
W czasie nauki chodzenia – w zależności od potrzeb – korzystamy z: urządzeń pionizujących z podwieszkami, balkoników z czterema punktami podparcia, kul łokciowych oraz torów do nauki chodzenia.
W doborze odpowiedniego zaopatrzenia ortopedycznego pomagają rodzicom fizjoterapeuci. Wszystkie dodatkowe sprzęty mają na celu, aby jak najlepiej przygotować dziecko do samodzielnego życia, a także stworzyć mu możliwość i warunki do lepszego funkcjonowania w Ośrodku i w domu.